مینویسم قصه ای از عشق یار ،

قصه ای از قلبهای بیقرار ،

بنده ای بود و جهانی نیست بود ،

جزخدای مهربان، ابلیس بود .

درسحرگاهی خدا، دلتنگ شد ،

بایکایک بنده اش، یکرنگ شد .

خواند انسان را به دیدار خودش ،

تابکاهد اندکی از غربتش .

موعد لبیک گفتن ها رسید ،

انقضای بی قراری سر رسید.

قلب ها سوی خدا یاری شدند ،

چشم ها سیراب و بارانی شدند .

عشقبازی های پاک آغاز شد ،

قلب شیطانک ،مکرر خاک شد .

بین آن عشقی که در افلاک بود ،

دیده ی غمدیده ای در آب بود .

مستی افلاک را وقتی بدید ،

باز هم در خلوتش حسرت چشید .

لعن بر فقر و نداری ها نمود ،

هستی اش را نذر درویشان نمود .

نیت پاکش به پاکی ها رسید ،

حسرت و آه و غمش از دل پرید.

روح فارغ شد ز جسم و کعبه دید ،

مهرَبانی خدا را عینه دید .

قصه ام شیرین و اینک سر رسید ،

جمله ی زاغان به سر منزل رسید .