بنام خدایی که در این نزدیکی ست...

باید بروم، کوله ام را بستم و به راه افتادم

باید بگذرم از هرچه دوست داشتنی ست ،باید آنقدری از این شهر دور شوم که دیگر بوی عشق به مشامم

نرسد.میروم بدون آنکه حتی نیم نگاهی به پشت سرم بیندازم. میروم تا مردمان وادی عشق  نفسی تازه کنند از

نبودنم.

کوچ میکنم به سمت فراموشی  .  تا فراموش کنم  .  تا فراموش شوم..

کوله ام را بسته ام.

تنها مشتی از بغض درونش گذاشتم وخشتی از خاطره .

بغض به لب میگیرم وتا شهر فراموشی به دل میکشمش تا بفهمم که دیگر مسیر اشتباه نروم. ومهمان نا خوانده نباشم..

بیت بیت شعرم را به دوش قاصدک به آسمان  میفرستم چرا که تنها شاهد این هجرت آسمان است.حال نه طبع

شعری دارم ونه احساسی برای سرودن.

شعله احساسم خاموش است ویادم برای همیشه هم .

در خاطر تو که نباشم انگار هیچ جایی نیستم ...

دلم دنبال آن راهی ست ،   ... که از عمقش صدای مهربان آدمی جاری ست......دلم میخواست ، میشد ، تا ستاره ، تا سحر

طرح زیبای رخت را به دل آب بریزم و در آن ، ... آبی ِ قلب ِ خدا را به نگاهی بکشم ...  .

" من پی زمزمه ی طرح ِ نگاهت بودم ،

پی یک همهمه ی سرد وعمیق ،

که دلش صاف بماند هر دم .

من صدای نفس پنجره را ،

وسکوت غم یک راهبه را ،     

و دل ِ آبی خود را که به اندازه ی یک روزنه در تاریکی

تنگ و پَر درد شد وخنده ندید ،

به بلندای مسیر ِ همه ی فاجعه ها بردم وباز

به زمین انداختم.

دل ِ من سخت شکست

وصدای نفس پنجره و

غم یک راهبه ی پیر وضعیف.

واز این بشکستن ،

نفس پنجره آزاد شد وتا نفس یار برفت...

غم ِ آن راهبه ،سَر ، باز شدو ....        به دل ِ چشمه  ی آفاق بریخت .

وامان از من و از یاد تو و عهد خودم ،

که دل ِ تکه شده ،

روی اضلاع ِ خَم و زخمی خود ،

طرحی از زمزمه ی یار کشید .

وجهان دید دوباره که دلم ،

تکه ی سرد وفلج گشته ی خود را با عشق ،

به دلت بند زد و ...    هست شد و  ...   هستی یافت .

دارم از زندگی ، دلسرد میشم

از این دیوونگی ها ، طرد میشم

تُو این کابوسی که واسم گذاشتی

دارم کم کم خدای درد میشم.

ببین زخم فراموشیتو شاید

نگات آیندمو از من بگیره

خیالی که تو رو محرم ندونه ،

همون بهتر،فراموشی بگیره.

عجب حال خوشی داره کبوتر ،

که روزه ش ،با نگاهت باز میشه

دلم میخواد تُو آبی نگاهت ،

کبوتر شم ، بگو بازم که میشه...

آسمان چشم به خاکی دارد ،

که ازآن روح خدا چشم گشود.

قاصدان مثل صبا خوش خبرند ،

باز "مرداد "دگر رخ بنمود.

باز هم شادی وشور وشعف است ،

باز باید دلخوشی ها را سرود.

آمده آن مرد خوب قصه ها ،

غصه را از قلبهای ما ربود.

جشن میلادش خجسته ،شاد باد ،

آنکه ایزد بهترین محبوب دلهایش نمود...

حال من امروز

همان خرابه ی همیشگی ست..

همان ویرانه ی روز

    همانی که پیش قدومت آوار شد

مرا چه به شاعرانه های جدید ،

مرا چه به زندگی کردن ...     

نه .. اصلا مرا چه به بی تو سرکردن ؟!!

باید بروم.... توشه بردارم وبروم به دیاری که احساس میخرند 

وفخر بفروشم وفریاد بر آرم  که آی خریدار ،

احساس نو سیری چند؟

.

.

.

چه کسی خواند که روزی سهراب

دل ِخوش را بخرد سیری چند؟

مردمان ده بالا باز هم  ،    درهمی می دهد آیا به فروشنده  ی عشق؟!

یا که خود سیر شده از احساس ؟

بله من هم روزی ...    پی برهم زدن شهر محبت بودم .

چیزی جز یاد و صدای کهنه ،      در دلم خاک نشد .

من ِ وامانده اگر یاد تو بر دل نکشم ،

یا که بر دفتر نقاشی ساحل

طرحی از نام و خیالت نکشم ،

                     روز وشب رنج کشم ..